De gedachte heeft mij bereikt, dat er meer wordt verwacht dan ik in dit blog tot nu toe heb getuigen willen, maar ik weet mij weinig raad om zonder deze Vader verder te gaan. Aldus Clemens. De weg die ik zal moeten gaan zal die dan zijn op grond van eenzaam een besluit? Wellicht wil Vader God nu niet meer met ons richten wat het betreft zijn ondoorgrondelijke raadsbesluit, doorgaans stelt de therapeut het einde van de zittingen vast op grond van een inzicht in de gedachte: nu weet hij wel genoeg. Of is er plotseling sprake van een lichte iritatie? Ik weet mij geen raad, aldus Clem en Klimes. Toch is er slechts incidenteel een twijfel in mijn hart.
Clemens: ik wil de democratische besluitvorming inzake een vraag naar wie ons land zal leiden toelaten tot de kenbaarheid van hetgeen ik te vertellen heb. En het is mij duidelijk geworden dat de gedachte dat Ons land wordt gekenmerkt door de eenvoud der gegeven mogelijkheden om tot een oplossing te komen behoort tot een der wezenlijke kenmerken van wat het kultuur mag heten. Ik zou natuurlijk graag al deze dingen willen verklaren en benoemen maar ik acht zo’n optreden ongewenst. Derhalve besluit ik ertoe, dat de vragen hier in dit blog gesteld behoorden tot het rijk van datgene wat niet als oplossing mag gelden. Ik leef inNederland en niet in het oude Israel en in mijn opdracht werd een realiteit niet gegeven als aantoonbaar een getuigenis die recht en passend wordt genoemd. Ik zend daarom dit laatste bericht de wereld in als een verplicht gestelde toezegging, dat ik zal doen wat van ons wordt verlangd, ook indien daar geen vraag naar is.